ΕΠΙΣΤΟΛΗ

http://www.paterikiparadosi.blogspot.gr/2013/08/blog-post_1267.html

ΤΟ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΜΗΝΥΜΑ

Αγαπώ την ταρκόφσκεια αληθοφάνεια των ομιλουσών εικόνων.
Την ανάμνηση-κοινωνία με τον απόντα πατέρα ο οποίος ταξιδεύει ερήμην τών,καλλιτεχνικά διαχειριζομένων απ' τον υιό, ποιημάτων του.
Η γη, ο πηλός, συναντά τον ,σε εμβρυακή στάση, πήλινο, κάτω από την κουρτίνα της βροχής.
Αγαπώ τους αγοραφοβικούς διαδρόμους των ξενοδοχείων του, που στενεύουν προφανώς, σε μιαν ιδιότυπη "μελέτη θανάτου.
"Κι αυτό προσφέρεται ως  το μόνο που επιτρέπει στον εαυτό του στυλιζάρισμα ο Αντρέι.
Στη "Νοσταλγία" ο δημιουργός, γνωρίζοντας την αρρώστεια που τελικά υπήρξε η εισαγωγή του στην επάρατο, το παίρνει απόφαση:
Πας προφήτης άτιμος εν τη εαυτού πατρίδι.
Και κοιτάζει, στη "Θυσία", μόνο μπροστά-ώς το καταληκτήριο " Εν αρχή ήν ο Λόγος-γιατί Πατέρα;".
Η απάντηση καταντά ( με την έννοια τού καταλήγει) στο μόνο καινό κινηματογραφικό πολυσήμαντο.
 Δεν  παραπέμπει στη φουσκοδεντριά, την κυοφορία του νοητού α-νοήτου, του ακατανοήτου δηλαδή, του θανάτου.
Το "επειδή, μικρέ"-ουσιαστικά,αναπάντητη απάντηση-  προφέρεται και διατρέχει, εξ αρχής, ολόκληρη την ταινία:

Το μέγιστο μήνυμα είναι το σταυροαναστάσιμο.

ΤΟΥ ΧΡΥΣΑΝΘ' ΚΑΙ ΟΙ ΠΑΡΑ-ΜΟΡΦΩΜΕΝΟΙ

Στο γραφικό τα μωρά του κόσμου εξελέξατο, ως  του Κυρίου εκλεκτοί διαφαίνονται οι απλούστατοι  τη διανοία και οι κρυμμένοι από τα μάτια των πολλών, όπως τα αηδόνια που σκάβουν λαγούμια στις εαρινές νύχτες.
Όσοι,δηλαδή,και στις μέρες μας ακόμη, βρίσκουν εξαιρετικά, τουλάχιστον, ενδιαφέρον το αθωνικό ΟΤΑΝ ΤΟ ΛΙΓΟ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΟ ΚΑΤΑΛΗΓΕΙ ΑΚΟΜΗ ΠΙΟ ΛΙΓΟ.
Το χειροκρότημα των άπειρων μπιζ το οποίο, όμως, αφορά μιαν ευάριθμη παρέα κι όχι το σύνολο με τις επιβεβαιώνοντάς το εξαιρέσεις , αφήνουν αδιάφορους τους μωρούς αυτούς. Εκείνοι, ταξιδεύοντας σε μικρόκοσμους,ανακαλύπτουν  το Σύμπαν, καλύτερα κι απ' τους ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΣΤΕΣ ΤΟΥ ΑΙΩΝΑ, που εμπαθώς κι ευκόπως, βαφτίζουν " σωματίδια-θεούς",σε πειράματα νεφελωδών θεωρημάτων.
Υποθέτω ότι ότι μόνον οι "μωροί" έχουν τις δυνατότητες μιας εδεμικής ενοίκησης,εφόσον η καλοσύνη και η ομορφιά πρέπει ν' αποτελούν στοιχειώδεις παραμέτρους του Παραδείσου.
Μιας ατοπίας,. αγνώστου,προς το παρόν, ουσίας και υφής σ' εμάς την οποία δε θα κατανοήσουν ποτέ όσοι, απ΄τη γιαγιά μου, του Χρυσάνθ', είχαν, ως θνησιγενείς τω νοϊ, αεροβαπτισθεί, παρα-μορφωμένοι

ΠΑΓΟΣ ΚΑΙ ΠΑΓΟΚΟΦΤΗΣ

Μια "αναγκαία ρετρό"κουλτούρα ζούμε στη χώρα μας.
Για πρώτη φορά, ίσως, από το τέλος της δεκαετίας του μπακαλοδεύτερου,αναδύονται πράγματα παλιά και, στην ευτέλειά τους, πολύτιμα, από το αόρατο κι απύθμενο βάθος του συλλογικού υποσυνείδητου των κατοίκων αυτής της χώρας ,ίσως για να πεισθεί ο εαυτός μας ότι "κι άλλοτε έτσι υπήρξεν η κατάσταση" αλλά ξεπεράστηκαν τα δύσκολα.
Οι πολιτικάντηδες δεν θα το ονόμαζαν, βέβαια, αυτό, φως στην άκρη  του τούνελ-εκείνο αποτελεί την ανάπτυξη την οποία σηματοδοτούν, κατα το δοκούν, οι φίλτατοί τους δημοσιογράφοι.
Καλλιτεχνική αδεία, ζωνανεύουν ως άγγελλοι κι όχι ως ζόμπι, οι ήρωες- οι αστοί και οι της μικρας κωμοπόλεως καπεταναίοι, λωλοί, μαστόροι, ναυτικοί, γεωργοί του Παπαδιαμάντη ή του Βιζυηνού-θρηνωδίες ακούονται και κλαρίνα, προβάλλονται ή, ως θεατρικά , αναβιώνουν, ο Μπακαλόγατος, το Παλιό το αμαξάκι,οι Δοσατζήδες κ.α.
Προσωπικά,εκτός απ' τις μνημικές βάσεις μυθοπλασιών, εκείνο που, ενυπνίως μου, εμμένει τον τελευταίο καιρό, είναι ο παγοπώλης των ψυγείων ΙΖΟΛΑ, το μεταφερόμενο, σε παραδόξου σχήματος καλάθια, προϊόν του, κι ο παγοκόφτης- ένα κυρτό μαχαίρι.
Γιατί θυμάμαι ειδικά αυτά τα αντικείμενα;
Πιστεύω ότι η κρίση(δίκη) που βιώνουμε, έχει σχέση με την παγωμένη καρδιά μας (ψυγήσεται η αγάπη των πολλών) και τα παγοτρίμματα (καρδίαν συντετριμμένην).
Αυτή η συντριβή του  εγώ  είναι η μόνη λύση.
Αυτός ο παγοκόφτης (η Εκκλησία),εν τέλει, καταργεί την όποια κρίση.
Ως την έλευση του μόνου που έχει το δικαίωμα να κρίνει τον Κόσμο,επειδή σταυρώθηκε κι αναστήθηκε για να σώσει τον Κόσμο.

Πάντοτε είχα την αίσθηση μιας μόνιμης, προσωπικής αστοχίας. Το αντ΄ άλλου άλλο αποτελεί,νομίζω, το κυριώτερο συστατικό του χαρακτήρα εκείνου που σας γράφει αυτές τις αράδες.

Ο Καραγκιόζης δεν γίνεται φούρναρης για μένα, ούτε καν γραμματυφλός.Ψάχνει, σε τρίδρομο, τον "Καραγκιόζη Καραγκιόζη".

 Αυτή η εντύπωση του λάθους-το λάθος,ως γεύση, εγγίζει το εδεμικό φρούτο της ημιγνωσίας, με κάνει να αρχίσω τις  αναρτήσεις, με ό,τι- τη βοηθεία της,επ' εμοί,γκιλοτίνας μιας μισοποιητικής τεχνολογίας- δεν κατάφερα να τελειώσω, στο πρώτο μπλογκ:

"Κι όταν,στιγμή,έσβησε στον ορίζοντα, ο τελευταίος των του  Ιβύκου εκδίκων γερανών,μείναμε ξαπλωμένοι να μιλούμε στ' άστρα, για την αδικία, με μιαν όμως ελπίδα, σα τσακισμένο χαρτονόμισμα στα χείλη.
Δε βλέπαμε, το χέρι Εκείνου που μας,ως το υπεσχέθη, σκέπαζε-γνωρίζοντας όρια και προθέσεις καρδίας."